- Michelle Anya Anjirbag
In september 2021 sloot ik me als tijdelijke postdoctoraal onderzoeker aan bij het CAFYR-project aan de Universiteit Antwerpen. Ik nam de aanstelling aan met de terughoudendheid die gepaard gaat met het verlaten van een vertrouwde omgeving – zowel geografisch als taalkundig en onderzoeksmatig moest ik me aanpassen. Nu, ongeveer een jaar nadat ik het project verliet, blijf ik vaak verrast door de ontwikkelingen op persoonlijk en academisch vlak die deze zes maanden in Antwerpen teweegbrachten.
Bij het afronden van een doctoraat ligt de nadruk voornamelijk op het feit dat je als persoon nu een expert bent in datgene wat je jarenlang onderzocht. Van die gedachte heb ik niet lang kunnen genieten, want het begin van mijn postdoctorale studiebeurs confronteerde mij met net het tegenovergestelde. Hoewel ik eerder al enig werk had verricht op het gebied van intergenerationele discoursen (één van de hoofdthema’s van het CAFYR project), was ik een leek in de zogenaamde ‘leeftijdsstudies’. Ik had dus het gevoel dat ik veel moest inhalen vooraleer ik echt kon bijdragen aan het onderzoek op het niveau dat de andere teamleden al hadden behaald. Het belang van je ongemakkelijk te voelen in je eigen ontwikkeling, en daar vrede mee te nemen, is niet te onderschatten. Ik leerde al gauw “ik weet het niet” of “ik moet het nog leren” zonder angst te zeggen. Ik had dan wel een doctoraat in handen, maar ik was opnieuw de student. Deze situatie versterkte in mijzelf de gedachte dat wij als academici nooit weten, maar steeds kennis nastreven. We geven dan wel les, maar we leren zelf voortdurend. Als ik ooit een punt bereik waarop ik het gevoel heb alles te weten, zal ik mijn kwaliteiten als onderzoeker moeten herevalueren.
Tot op vandaag heb ik in mijn carrière zelden op plekken gewerkt waar ‘gemeenschap’ en ‘samenwerking’ zo centraal staan in de dagelijkse werkzaamheden als in het CAFYR-project. Wat dit in de praktijk betekende, was dat ik niet alleen volop steun kreeg van mijn collega’s tijdens de eerste fase van mijn onderzoek, toen ik me inlas in de materie over leeftijdsstudies, maar dat er ook mogelijkheden waren om samen te werken. Beide gebeurden op verschillende niveaus; er waren gestructureerde activiteiten zoals team-teaching en leesgroepen, maar eveneens werden er momenten gecreëerd om rustig na te denken, problemen samen te bespreken of nieuwe ideeën af te toetsen op een laagdrempelige wijze. Ik ben dankbaar voor de manier waarop ik niet alleen kon acclimatiseren in een nieuwe omgeving, maar ook echt kon gedijen. Zo kon ik zowel zelfstandig als samen met collega’s onderzoek presenteren en publiceren. Leeftijdsstudies vormen niet de kern van mijn huidig of toekomstig onderzoek, maar de gastvrije onderzoeksgemeenschap waar ik deel van uitmaakte, en nu nog steeds mee in contact sta, heeft een belangrijke impact op me gehad. Voornamelijk nu ik in een overgangsfase zit en nadenk over waar ik mijn carrière in de toekomst naartoe wil brengen of welke omgeving ik ooit zelf wil opbouwen.
Ik heb zeker veel geluk gehad, niet alleen omdat ik deze kans heb gekregen, maar ook omdat er andere mogelijkheden zijn voortgevloeid uit de postdoctorale beurs, zoals een deelname aan de Children’s Literature Summer School en uitnodigingen om lezingen te geven in andere landen. Het onderzoek dat ik deed werd door mijn ervaringen ook zeer persoonlijk, een uitnodiging om autobiografisch te denken, om na te denken over de relaties in mijn leven, de generatieoverschrijdende vriendschappen die ik heb gesmeed, en om echt na te denken over wat het betekent om een bepaalde leeftijd te hebben. Ik denk nu dieper na over hoe leeftijdsideologieën keuzes kunnen beïnvloeden, hoe ze mijn perceptie kunnen vormen van wat ik nu zou ‘moeten’ doen of wat ik al had ‘moeten’ doen. Leeftijd is overal, maar we zijn op de een of andere manier gesocialiseerd om het ofwel te negeren of er absoluut door geobsedeerd te zijn. Als onderzoeker ben ik me bewust geworden van de impliciete discoursen eromheen, en dit was bevrijdend voor mij als persoon. Hoewel het voor mijn beroepsleven een grote stap vooruit was om deel uit te maken van het CAFYR-team, zullen de ontwikkelingen op persoonlijk vlak voor mij altijd veel belangrijker blijven.
Geschreven door: Michelle Anya Anjirbag
Vind me op mijn persoonlijke website.